Weul i fia 'n Tod ned steh bleibm kaun bleibt er gach fia mi steh sei G'spaun des hoit geh unsa zwee[n] und de Unsterblikeit Mia foan recht gschmåh -- es treibt eam nix und i håb's åbglegt gschwind mei Rackan und mei Råstn a, wei er goar gmainig is. Vuabei de Schui, wo d'kind' si miahn in d'Pausen -- drunt im Hof, vuabei es Föld, wo's Troad gölb glanzd, vuabei de Sun, wia's sinkt Vuarbei ziagns -- se aun uns! Da Tau wird zittrig und so koid, wei gråd a Spinnweg is mei Gwaund, mei Wedafleck, a Gflecht Kurz råst ma vor am Haus -- mir scheint 's ward gråd a Schwöln im Bodn De Schoat' rågt gråd a weng in'd heh' es G'sims, drin in da Erd Iatzt is's Joarhundert her, und do, kimts ma so vor wia heit, das i mir dengt: dem Pferd sei Kopf zoagt do auf d'Ewigkeit |
Because I could not stop for Death — He kindly stopped for me — The Carriage held but just Ourselves — And Immortality. We slowly drove — He knew no haste And I had put away My labor and my leisure too, For His Civility — We passed the School, where Children strove At Recess — in the Ring — We passed the Fields of Gazing Grain — We passed the Setting Sun — Or rather — He passed Us — The Dews drew quivering and Chill — For only Gossamer, my Gown — My Tippet — only Tulle — We paused before a House that seemed A Swelling of the Ground — The Roof was scarcely visible — The Cornice — in the Ground — Since then — 'tis Centuries — and yet Feels shorter than the Day I first surmised the Horses' Heads Were toward Eternity — |